(Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 16 stycznia 2008 r., sygn. akt I SA/Op 360/07)
SENTENCJA Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Gerard Czech (spr.) Sędziowie WSA Tomasz Zborzyński Asesor sądowy Marzena Łozowska Protokolant referent Dagmara Janyszek po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 16 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług:
I. uchyla zaskarżoną decyzję,
II. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana,
III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w O. na rzecz strony skarżącej kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
UZASADNIENIE Decyzją z dnia [...] Nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w O. powołując się na przepisy art. 14b § 5 i art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w O. z dnia [...] Nr [...] którym udzielono A Spółce z o.o. z siedzibą w C. interpretacji co do sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego.
W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano, iż w/w Spółka zwracając się o interpretację przepisów prawa podatkowego podała, iż prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej środków ochrony roślin, nasion warzyw i kwiatów, ziemi ogrodniczej, narzędzi ogrodniczych oraz wszelkiego sprzętu niezbędnego do uprawy roślin. Jest przy tym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a cała sprzedaż w prowadzonych sklepach ewidencjonowana jest za pomocą kas fiskalnych. Nie posiadając czytników kodów cyfrowych towarów, nazwy sprzedawanych towarów określa w ten sposób, iż wymienia nazwę towaru, np. nasiona warzyw lub nasiona kwiatów. Wyjaśniła, że nie jest w stanie wyszczególnić na paragonach grupy, podgrupy, czy odmiany poszczególnych nasion, a towar dostępny w sprzedaży jest podzielony na ok. 750 grup. Wobec powyższego nazywając sprzedawany towar w sposób wyżej przedstawiony, posiadając jednocześnie podzielony towar na grupy, Spółka stwierdziła, iż prawidłowo określa nazwy sprzedawanych towarów.
Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w O. stanowisko to uznał za nieprawidłowe i stwierdził, iż zgodnie z przepisem § 4 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas przez podatników (Dz. U. Nr 108, poz. 948 ze zm.) paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać obok wskazanych w nim informacji także nazwę towaru lub usługi. Stwierdził również, że co prawda przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia nazwy towaru i nie określają źródła stosowania nazw towarów, jednakże dla prawidłowego określenia na paragonie fiskalnym sprzedawanego towaru niezbędne jest, aby zastosowana nazwa towaru nie była ogólna. Nazwa ta powinna być przypisana sprzedawanemu towarowi, celem jednoznacznej jego identyfikacji. Powinna więc być tak skonstruowana, aby można było na podstawie paragonu w połączeniu z ceną dokładnie określić indywidualnie sprzedany towar. Zatem poprawne oznaczenie nazwy towaru polegać powinno na określeniu jej w sposób indywidualny, przykładowo: "nasiona marchewki", "nasiona astrów", a nie na określeniu w sposób ogólny, jak to robiła Spółka. Oznaczenie nazwy towaru w sposób indywidualny gwarantuje bowiem konsumentowi otrzymanie dowodu nabycia towaru prawidłowo oznaczonego (nazwanego), z uwidocznioną kwotą podatku. Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1c powołanego rozporządzenia, niezbędnym warunkiem do stosowania kasy rejestrującej jest określenie sposobu przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług. Sposób ten określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanego towaru, a gdy asortyment w danej grupie towarów jest szeroki, określenie nazwy towaru wymaga bardziej szczegółowego (indywidualnego) określenia, w celu jego prawidłowej identyfikacji. Uszczegółowienie nazwy towaru umożliwia ponadto sprzedawcy przeprowadzanie większej ilości operacji na kasie rejestrującej, pomoże też mu w uzyskaniu niezbędnych informacji dotyczących sprzedawanych towarów.
Z takim rozstrzygnięciem nie zgodziła się Spółka, zarzucając mu błędną interpretację § 4 pkt 6 powołanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 sierpnia 2002 r. Wskazała, że nazwy towarów umieszczone na paragonach fiskalnych zostały przez nią zaczerpnięte z nazw grupowań według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, co - jej zdaniem - jest zgodne z regulacją przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), która nakazuje szukać nazw towarów w w/w Klasyfikacji. Ponadto Spółka zwróciła uwagę, iż w danym grupowaniu pochodzącym z Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług towary są opodatkowane według tej samej stawki podatku VAT, co pozwala jednoznacznie w połączeniu z ceną zidentyfikować zakupiony przez klienta towar, a jednocześnie gwarantuje przyporządkowanie prawidłowej stawki podatku do określonych nazw towarów. Nazwy sugerowane przez organ podatkowy - zamiast "nasiona warzyw", "nasiona marchewki" - nie istnieją w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Natomiast nadmierne ich precyzowanie jest zbędne, gdyż § 4 ust. 1 pkt 6 lit. e rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. stanowi, że paragon fiskalny drukowany przez kasę powinien zawierać nazwę towaru lub usługi, nie precyzując, że chodzi o nazwę jednostkową. Według Spółki, gdyby Minister Finansów chciał uszczegółowienia danych na paragonie, to wynikałoby to wprost z przepisów przedmiotowego rozporządzenia. Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka powołała się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 13 marca 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 2772/06, zgodnie z tezą którego nie ma obowiązku definiowania w sposób jednostkowy na paragonie fiskalnym każdego produktu i usługi. Wystarczy wprowadzić nazwę, która pasowałaby do określonej grupy.
Dyrektor Izby Skarbowej w O. zaskarżoną decyzją nie podzielił racji podatnika. Wyjaśnił, iż zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r., paragon fiskalny drukowany przez kasę fiskalną musi zawierać między innymi nazwę towaru lub usługi. Zauważył, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług jak i przepisy wymienionego rozporządzenia nie zawierają definicji pojęcia "nazwa towaru", a jedynie określają, co należy rozumieć pod pojęciem "towar". Nazwa towaru lub usługi umieszczona na paragonie - w ocenie Dyrektora Izby - musi być tak skonstruowana, aby można było w połączeniu z ceną dokładnie określić, jaki towar został zakupiony. Taki sposób konstruowania nazwy towaru gwarantuje konsumentowi w związku z treścią art. 111 ust. 9 pkt 2 ustawy o VAT, prawo do otrzymania dowodu nabycia towaru z uwidocznioną kwotą podatku oraz umożliwi mu dokonanie kontroli prawidłowości ewidencjonowania transakcji, a także wystawienia dowodu potwierdzającego jej wykonanie. Nazwy grupowań w/g Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług - jego zdaniem - mogą być wykorzystywane do prawidłowego definiowania nazwy towaru, które będą drukowane przez kasę rejestrującą na paragonie fiskalnym, ale pod warunkiem, iż nazwa grupowania pozwoli jednoznacznie zidentyfikować sprzedawany towar, zakupiony przez klienta. Im szerszy asortyment w danej grupie towarów, tym wymaga się bardziej szczegółowego określenia nazwy towaru w celu jego prawidłowej identyfikacji. W tej sytuacji Spółka, jako posiadająca towar o szerokim asortymencie w danej grupie towarowej, nie powinna określać nazwy sprzedawanych towarów opierając się głównie o kategorie, w których towary zostały umieszczone w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Przyjęcie nazw sprzedawanych towarów w oparciu o PKWiU, prowadzi do oznaczenia nazwy towarów w sposób zbyt ogólny. Taki sposób klasyfikowania budzić może wątpliwości, z uwagi na ewentualną reklamację towaru lub jego zwrot, bowiem klient, jak i sam sprzedawca nie dysponują wówczas wiedzą na temat konkretnie zakupionego towaru. Dalej stwierdzono, że organ podatkowy nie wymaga używania nazwy jednostkowej towaru, np. konkretnego gatunku marchwi oraz jej wagi lub opakowania, a jedynie wskazano o jakiego rodzaju oznaczenie nazwa towaru powinna zostać doprecyzowana, aby spełniała wymogi wyżej cytowanych przepisów i aby nie pozostawała zbyt ogólna. Stąd - zdaniem organu II instancji - brak analogii przedstawionego stanu faktycznego z rozpatrywanym w sprawie zakończonej wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 marca 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 2772/06, zgodnie z tezą którego nie ma obowiązku definiowania w sposób jednostkowy na paragonie fiskalnym każdego produktu i usługi.
W skardze do sądu administracyjnego strona skarżąca przedstawionej wyżej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas przez podatników, a w szczególności art. 2 pkt. 6 i art. 41 ust. 13 ustawy o VAT oraz § 4 ust. 1 pkt. 6 w/w rozporządzenia - poprzez ich błędną wykładnię. Stawiając tego rodzaju zarzuty wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającego ją postanowienia. Uzasadniając zaś zasadność podniesionych zarzutów Spółka powtórzyła argumentację przedstawioną we wniosku o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego oraz w uzasadnieniu zażalenia.
Dyrektor Izby Skarbowej w O. nie podzielił zasadności wywodów skarżącej Spółki i co do istoty sporu powtórzył argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Natomiast co do podniesionych w skardze zarzutów naruszenia przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wyjaśnił, iż art. 2 pkt. 6 tej ustawy definiuje na jej użytek pojęcie towaru. Z powyższej definicji i z zasady, że towary niewymienione w klasyfikacji statystycznej podlegają opodatkowaniu stawką podstawową, należy wyprowadzić wniosek, iż towarem w rozumieniu przepisów ustawy o VAT jest każda rzecz oraz każda postać energii, i bez znaczenia jest, czy została one wymienione w klasyfikacji statystycznej. Przedmiotowe klasyfikacje statystyczne pełnią jedynie funkcję pomocniczą przy interpretacji przepisów omawianej ustawy i pozwalają na zastosowanie właściwej stawki podatkowej. Również podniesiony zarzut naruszenia art. 41 ust. 13 ustawy o VAT uznano za niezasadny. Warunkiem koniecznym do stosowania kasy rejestrującej jest określenie sposobu przyporządkowania stawki podatku od towarów i usług do nazw towarów. Sposób ten określa sam podatnik, uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów. To, że w danym grupowaniu w rozumieniu przepisów o statystyce występują towary opodatkowane według tej samej stawki podatku VAT nie przesądza o tym, iż nazwa towaru uwidoczniona na paragonie pozwala jednoznacznie zidentyfikować zakupiony prze klienta towar. Pozwala wprawdzie na przyporządkowanie stawki podatku VAT do określonych grup towarów, jednakże rejestrowanie obrotu towarów przy zastosowaniu kas rejestrujących stanowi ewidencję obrotu i nazwy towarów powinny być tak określone, aby identyfikowały się z danym, konkretnym towarem, tj. na poziomie pozwalającym na jego identyfikację, nie tylko dla potrzeb rozliczeń z tytułu podatku VAT - stosowania prawidłowej stawki VAT, ale i dla potrzeb ewidencyjnych oraz dla zapewnienia gwarantowanych konsumentowi praw, wynikających z art. 111 ust. 9 pkt 2 ustawy o VAT.
Na rozprawie pełnomocnicy stron podtrzymali dotychczasowe stanowiska i argumenty na ich poparcie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna, albowiem zaskarżona decyzja narusza przepisy materialnego prawa podatkowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, choć nie wszystkie podniesione w niej zarzuty można uznać za uzasadnione.
Na wstępie podkreślić jednak trzeba, iż przedmiotem wszczętego wnioskiem strony postępowania i wydanych w jego ramach rozstrzygnięć była kwestia udzielenia interpretacji w zakresie stosowania prawa podatkowego.
W świetle przepisów art. 14a-14d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z zm.) właściwy organ na pisemny wniosek podatnika ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa lub postępowanie przed sądem administracyjnym. Interpretacja zawiera zatem ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa odnoszących się do przedstawionego przez niego we wniosku stanu.
W ramach interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego organ podatkowy przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej w ściśle opisanym przez samego zainteresowanego stanie faktycznym. W ramach tego postępowania - co wymaga podkreślenia - organy podatkowe nie rozstrzygają o konkretnych zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż to może nastąpić dopiero w ramach postępowania podatkowego, a jedynie odnosząc się do wskazanego przez samego wnioskodawcę stanu faktycznego, wskazują na swoje stanowisko co do zastosowania w tym stanie faktycznym określonych przepisów prawa podatkowego.
Podatnik przestawiając stan faktyczny sprawy wyznacza granice sprawy będącej przedmiotem udzielenia interpretacji stosowania prawa podatkowego (art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej) i do tego też stanu faktycznego winny odnieść się szczegółowo organy podatkowe w zapadłych rozstrzygnięciach, wskazując na odpowiednie uregulowania prawa podatkowego, jakie będą miały w ich ocenie do niego zastosowanie. Niewątpliwie, ewentualna zmiana stanu faktycznego, pociągać będzie za sobą także zmianę stanowiska z uwagi na zakres stosowanych do niego przepisów podatkowych. Takie ukształtowanie przez ustawodawcę instytucji interpretacji podatkowych z góry wyklucza możliwość samodzielnego kształtowania stanu faktycznego lub jego weryfikację przez organy podatkowe w ramach tej kategorii postępowań.
We wniosku o udzielenie interpretacji co od zakresu i stosowania prawa podatkowego podatnik wskazał, iż rejestrując sprzedaż towarów za pomocą kas fiskalnych, na paragonach dokumentujących tą sprzedaż, towary te są określane jako "nasiona warzyw" i "nasiona kwiatów". Dodał jednocześnie, iż - w jego ocenie - tak stosowana nazwa jest przypisana sprzedawanemu towarowi i go identyfikuje. Jest więc tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić indywidualnie zakupiony artykuł (k.- 8 akt).
Organ I instancji prezentując natomiast swoje w tej kwestii stanowisko wywiódł m. in., iż dla prawidłowości określenia na paragonie fiskalnym sprzedawanego towaru konieczne jest, aby stosowana na nim nazwa towaru nie była bardzo ogólna. Stosowana na paragonie nazwa winna być zatem przypisana sprzedawanemu towarowi i jednoznacznie go identyfikować. Musi być więc tak skonstruowana, aby można było na podstawie paragonu w połączeniu z ceną dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar. Zatem podatnik w niniejszym przypadku powinien używać nazwy "nasiona marchewki" w miejsce "nasiona warzyw", czy "nasiona astrów" w miejsce "nasiona kwiatów" (k. 10/2 akt).
Zaś organ odwoławczy wyjaśnił, iż nazwy grupowań wg PKWiU mogą być wykorzystywane do prawidłowego definiowania nazwy towarów, które będą drukowane przez kasę rejestrującą na paragonie fiskalnym, ale pod warunkiem, iż nazwa grupowania pozwoli jednoznacznie zidentyfikować sprzedawany towar. I dalej podał, że w zaskarżonym postanowieniu nie żądano, by podatnik używał nazwy jednostkowej towaru np. konkretnego gatunku marchwi, a jedynie wskazano o jakiego rodzaju oznaczenie nazwa towaru powinna zostać rozszerzona, aby spełniała wymóg przepisów i nie pozostawała zbyt ogólna (k.18/2 akt).
Z zaprezentowanych wywodów organów podatkowych jasno zatem wynika, iż uznały one używane przez podatnika dla określania sprzedawanych przez niego towarów nazwy "nasiona warzyw" i "nasiona kwiatów" za zbyt ogólne i niejednoznaczne.
W tym stanie rzeczy odwołać należy się do treści leżącego u podstaw rozstrzygnięcia przepisu, którym jest § 4 ust. 1 pkt 6 lit. e rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas przez podatników (Dz. U. Nr 108, poz. 948 ze zm.) - i który ma zastosowanie w niniejszej sprawie z mocy art. 165 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Ze wskazanego przepisu wynika, iż paragon fiskalny drukowany przez kasę rejestrującą musi zawierać "nazwę towaru lub usług". W powołanym rozporządzeniu nie zawarto jednak definicji analizowanego pojęcia "nazwa towaru"; nie zawierają jej także i inne przepisy podatkowe, w tym powołana wyżej ustawa o VAT. Również w przepisach tych brak jest jakiejkolwiek próby sprecyzowania pojęcia "nazwa towaru". Tym samym uznać należy, iż taki ogólny sposób określenia jednego z koniecznych warunków poprawności informacji zawartej w treści paragonu fiskalnego uznany zostały przez Ministra Finansów za wystarczający dla potrzeb zabezpieczenia ewidencjonowania danych, konieczności zagwarantowania konsumentowi prawa do otrzymania dowodu nabycia towarów z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwości kontroli przez klienta czynności dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawiania dowodu potwierdzającego jego wykonanie - co wynika z art. 29 ust. 4 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), który to przepis upoważniał Ministra Finansów do wydania w/w rozporządzenia z dnia 4 lipca 2002 r., z uwzględnieniem właśnie wskazanych kryteriów.
W tej sytuacji, dla próby wyjaśnienia analizowanego pojęcia, zasadnym stało się odwołanie przez orzekające w sprawie organy podatkowe do znaczenia jakie ma ono w języku polskim. Z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego PWN wynika, iż nazwa: to wyraz lub połączenie wyrazowe oznaczające kogoś lub coś, miano, nazwanie, określenie, termin. Nazwa jednostkowa to nazwa mająca tylko jeden desygnat; nazwa ogólna to nazwa mająca więcej niż jeden desygnat, zaś nazwa pusta to nazwa pozbawiona desygnatu.
Skoro więc użyte w analizowanym § 4 ust. 1 pkt 6 lit. e rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas przez podatników (Dz. U. Nr 108, poz. 948 ze zm.) pojęcie "nazwa towaru" nie zawiera jakichkolwiek dodatkowych wymogów dla jego określenia, które wskazywałyby na to, którym z kilku możliwych dla danego pojęcia znaczeń posługuje się dana regulacja, to przyjąć należy, iż każde z tych możliwych do przyjęcia znaczeń może mieć odpowiednie zastosowanie, jeżeli nie niweczy przy tym celu tej regulacji. Zatem próby ograniczania tego wyboru nie znajdują prawnego uzasadnienia. Jeżeli podatnikowi przyznano - a tego nie kwestionują orzekające w sprawie organy podatkowe - możliwość określenia nazwy towaru będącego przedmiotem sprzedaży i ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej, to tak długo jak do użytej nazwy towaru możliwe będzie przyporządkowanie właściwej stawki podatkowej i użyta nazwa jest co do istoty zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem, a nadto powiązanie tej nazwy z ceną pozwala na indywidualne określenie sprzedanego towaru, to poprawności takiego działania, jako zgodnego z prawem nie sposób zakwestionować. Nie jest zatem uprawnione, jako iż nie ma oparcia w omawianym przepisie twierdzenie, że użycie przez podatnika ogólnej nazwy "nasiona warzyw" - choć zgodne z rodzajem sprzedawanego towaru - jest nieprawidłowe, gdyż nie używa na określenie tego towaru nazwy jednostkowej, czy też jak przyjęły organy w tej sprawie nazwy "mniej ogólnej" lub "bardziej indywidualnej". (por. także wyrok WSA z dnia 13.03.2007 r., sygn. akt III SA/Wa 2772/06 - Monitor Podatkowy 2007/8/41).
Jeżeli zatem w ocenie organów podatkowych istnieje potrzeba bardziej precyzyjnego - niż wymaga tego § 4 ust. 1 pkt 6 lit. e cytowanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4.07.2002 r. - oznaczania na paragonach fiskalnych drukowanych przez kasy rejestrujące nazw towarów, to nic nie stoi na przeszkodzie, by dokonać zmiany obowiązujących w tym zakresie regulacji. Tym bardziej, że dotyczy to przepisu wykonawczego, a również obecnie obowiązująca ustawa o podatku od towarów i usług w art. 111 ust. 9 pkt 2 upoważnia Ministra Finansów do określenia warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków stosowania tych kasa przez podatników, a z którego to uprawnienia organ ten do tej pory nie skorzystał. W prawie podatkowym nie może natomiast mieć miejsce sytuacja taka, by o obowiązkach podatnika decydował nie przepis prawa, a wyjaśnienia zawarte w różnego rodzaju pismach, w tym i w wyjaśnieniach Ministra Finansów.
W przedstawionym stanie rzeczy podniesione w skardze dalsze zarzuty, w tym odnoszące się do naruszenia wskazanych w niej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług pozostawały bez wpływu na treść wydanych przez organy podatkowe rozstrzygnięć.
Skoro jednak zaskarżona decyzja nie uwzględniła przedstawionych wyżej wywodów, przyjąć zasadnie należało, że przy jej wydaniu doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, co w konsekwencji sprawiło, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględniając treść art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł o jej uchyleniu. Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów znajduje natomiast oparcie w treści art. 200 i art. 205 § 2 powołanego Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz w § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 grudnia 2003 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. Nr 212, poz.2075). (data artykułu: 02.05.2008, źródło: podatki.pl
Treść artykułu dotyczy stanu prawnego obowiązującego w czasie, kiedy powstała oryginalna publikacja w piśmie.
