Nazwa na paragonach u lekarza

Zaprezentowana we wniosku taki stan faktyczny.

Osoba wnioskująca jako chirurg ortopeda prowadzi prywatny gabinet. Ustawowo jest zobowiązany do realizowania swoich usług poprzez kasy fiskalne zainstalowane w gabinecie w przeszłości zgodnie z wymogami Ustawodawcy.

Kasa fiskalna ma zaprogramowaną taką identyfikacje usług:

1. usługa medyczna -wizyty lekarskie,
2. rehabilitacja,
3. inne usługi - skierowania na badania, blokady,
4. usługi relaksacyjne- podlegające opodatkowaniu.
Pytanie osoby wnioskującej tyczy się pozycji rehabilitacji medycznej, która jest pojęciem szerszym określającym zabiegi typu krio, laser, sollux prądy interferencyjne itp.

ZAPREZENTOWANA INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

W myśl art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – zaprezentowane we wniosku z dnia 23 grudnia 2013 r. (data wpływu) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wykazywania na paragonie fiskalnym emitowanym przez kasy i drukarki fiskalne nazwy usługi, jest prawidłowe.

PRZEDSTAWIONE UZASADNIENIE

W chwili przekazania opłaty za zabiegi realizowane wykonywane jedynie komercyjnie w gabinecie Zainteresowanego, pacjent ma określony zespół tych zabiegów stosownie do jego schorzenia: np. krio, laser, sollux po czym w trakcie terapii obserwując pacjenta zabiegi są zmieniane niekiedy kilka razy w trakcie zleconych 15 serii zabiegów bez zmiany ceny zabiegów. Do tej pory przyjmując zapłatę za 15 zabiegów wnoszoną jednorazowo przez pacjenta paragon fiskalny określał to jako rehabilitacja.

Zapytanie osoby wnioskującej tyczy się faktu, czy określenie na paragonie emitowanym przez kasy fiskalne- rehabilitacja - będzie adekwatne do zamysłu ustawodawcy. W związku z faktem, że proces leczenia wymaga obserwacji pacjenta i prowadzi do konieczności wprowadzania zmian rodzaju zabiegów rehabilitacyjnych. Wyszczególnianie każdego zabiegu typu, laser, krio, sollux, będzie prawdziwe tylko wtedy gdy do końca serii 15-tu zabiegów będą one podtrzymane, ale muszą one być zawsze dostosowane do skutków terapeutycznych u pacjenta, co często prowadzi do zmiany pakietu usług dla których funkcjonuje określenie- REHABILITACJA.

W związku z czym patrząc na przejrzystość i rzetelność prowadzenia, jak również ze względu na praktyczność obsługi kasy fiskalnej bardziej adekwatne byłoby podtrzymanie zapisu REHABILITACJA, ponieważ pacjent rzadko płaci po każdym pobycie w gabinecie, ale jest to uwarunkowane jego możliwościami płatniczymi, które są uiszczane jednorazowo lub w czasie przez pacjenta określonym.

Dlatego też w zgodzie z wyżej podanym opisem przedłożono takie zapytanie.

Bazując na zobowiązaniu Ustawodawcy do konkretnego określania rodzaju usługi na paragonie fiskalnym zapytanie osoby wnioskującej jest: czy określenie na paragonie fiskalnym usługi REHABILITACJA będzie prawidłowe, gdyż bardziej sprecyzowane wyliczanie pakietu rehabilitacyjnego dla pacjenta przy jego zmianach, stanowi dla Zainteresowanego problem, który pakiet i z jakiego dnia byłby wymieniony w treści paragonu fiskalnego.

Wg osoby wnioskującej nie jest priorytetem fakt, żeby pacjentowi wykonano pakiet rehabilitacyjny, który ułoży przy pierwszej wizycie, ale najważniejsze żeby zlecone zabiegi okazały się skuteczne i doprowadziły pacjenta do zdrowia. W związku z czym osoba wnioskująca obserwuje pacjenta również w czasie rehabilitacji i dokonuje oceny jej skuteczności w czasie trwania terapii i często wprowadza zmiany. Pacjent dokonuje zapłaty tak jak wcześniej wskazano w różnych okresach terapii i leczenia w placówce. Wówczas osoba wnioskująca dokonuje podziału na paragonie fiskalnym na wizyty lekarskie i rehabilitację lub pozostałe dwie pozycje na kasie fiskalnej stosownie do rodzaju należności. W związku z czym osoba wnioskująca bardzo prosi o umożliwienie mu podtrzymania na kasie fiskalnej pozycji REHABILITACJA dla określenia płatności z tego tytułu bowiem wyliczanie zabiegów np: krio, laser, ultradźwięki itp. staje się problematyczne bo płatność za 15 serii zabiegów z góry, które były później zmieniane nie oddaje prawdy. Zainteresowany chciałby uniknąć nieporozumienia w przypadku jeśli pacjent na początku zapłacił za zabiegi inne niż wymagało jego leczenie. Określenie REHABILITACJA na paragonie fiskalnym w pełni odzwierciedla proces terapii rehabilitacyjnej w placówce. Po zapoznaniu się z treścią Rozporządzenia Ministra Finansów z 14.03.2013 w sprawie kas fiskalnych a konkretnie z par. 8, który mówi o szczegółowym wyliczaniu asortymentu na paragonie fiskalnym, osoba wnioskująca chciałby pozostać w zgodzie z Ustawodawcą i nie pozostawać w niepewności do czasu kontroli.

W myśl aktualnego stanu prawnego stanowisko osoby wnioskującej w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

 
Zobowiązanie prowadzenia rejestracji sprzedaży przez kasy fiskalne i drukarki fiskalne wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.).

W myśl tego przepisu, podatnicy realizujący sprzedaż osobom fizycznym nieprowadzącym działalność gospodarczą, jak również rolnikom ryczałtowym są zobligowani realizować rejestrację obrotu i kwot podatku należnego przez kasy fiskalne i drukarki fiskalne.

Odnosząc się do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, płatnicy prowadzący rejestrację obrotu i kwot podatku należnego poprzez kasy fiskalne są zobligowani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Na mocy art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy, płatnicy realizujący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przez kasy fiskalne i drukarki fiskalne są zobligowani dokonywać niezwłocznie zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas fiskalnych każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy fiskalnej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

Z treści art. 111 ust. 6a ustawy wynika, że kasa fiskalna, czy też drukarka fiskalna służąca do prowadzenia rejestracji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy fiskalnej winna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Jednak odnosząc się do zapisu art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego rejestrowania obrotu i kwot podatku należnego przez kasy fiskalne przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Powyższe kwestie w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. regulowały przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, pod które muszą podlegać kasy fiskalne oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338, z późn. zm.).

Na podstawie § 2 pkt 11 rozporządzenia, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany dla nabywcy przez kasę w momencie sprzedaży dokument fiskalny z dokonanej sprzedaży.

Na bazie § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać następujące informacje:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika,
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP),
3. numer kolejny wydruku,
4. datę i czas (godzinę i minutę) sprzedaży,
5. nazwę towaru lub usługi i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy,
6. cenę jednostkową towaru lub usługi,
7. ilość i wartość sprzedaży,
8. wartość sprzedaży i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku,
9. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku,
10. łączną kwotę podatku,
11. łączną kwotę należności,
12. kolejny numer paragonu fiskalnego,
13. kolejny numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym,
14. logo fiskalne, zgodnie z załącznikiem nr 2 do rozporządzenia, oraz numer unikatowy kasy,
15. oznaczenie waluty przynajmniej przy łącznej kwocie należności, o której mowa w lit. k, w której dokonywana jest rejestracja sprzedaży.

Dodatkowo, w § 5 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia wskazano, iż paragon musi być czytelny i zawierać wszystkie dane, o których mowa w pkt 6, pozwalające nabywcy na sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji (...).

W myśl § 7 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia, płatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2, są zobligowani realizować rejestrację każdej sprzedaży oraz wydruku paragonu fiskalnego lub faktury VAT z każdej sprzedaży, jak również wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy.

Na mocy § 7 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia wskazano, iż płatnicy realizujący rejestrację przez kasy fiskalne są zobligowani do weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług oraz ich właściwego przyporządkowania do stawek podatku oraz niezwłocznego zgłaszania prowadzącemu serwis kas każdej nieprawidłowości w jej pracy.

Wymogi m.in. co do treści paragonu fiskalnego, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w temacie kas fiskalnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 363).

Odnosząc się do § 2 pkt 12 ww. rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o paragonie fiskalnym – rozumie się przez to wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Na bazie § 3 ust. 2 powołanego rozporządzenia, otrzymanie przed dokonaniem sprzedaży całości lub części należności (zapłaty) podlega ewidencjonowaniu z chwilą jej otrzymania.

W myśl § 6 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnicy, prowadząc ewidencję m.in. wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny.

Trzeba również pokazać, że z § 6 ust. 1 pkt 5 ww. rozporządzenia wynika, że podatnik jest obowiązany do określenia sposobu przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług. Jednak sposób ten określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług.

Na bazie § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
12. łączną kwotę podatku;
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy;
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

W zgodzie z zapisem § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwić nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Informacje zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w kolejności określonej w ust. 1, z wyjątkiem informacji o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży, a logo fiskalne i numer unikatowy kasy muszą być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego. (§ 8 ust. 3).

Jednak § 14 ust. 1 pkt 1 powołanego rozporządzenia pokazuje, że płatnicy użytkujący kasy fiskalne dokonują weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług, wartości stawek podatkowych, waluty ewidencyjnej wraz z jej symbolem i wartością przelicznika, wskazań daty i czasu oraz właściwego przyporządkowania nazw towarów do stawek podatku.

Dodatkowo, płatnicy niezwłocznie zgłaszają podmiotowi prowadzącemu serwis główny lub podmiotowi prowadzącemu serwis kas każdą nieprawidłowość w pracy kasy fiskalnej (§ 14 ust. 1 pkt 2).

Powołane zapisy pokazują, że na paragonie fiskalnym musi znajdować się nazwa towaru lub usługi. Poza nazwą, może znajdować się ewentualnie opis stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Zapisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia nazwy towaru lub usługi oraz nie określają źródła stosowania nazw towarów lub usług, wobec czego należy sięgnąć do definicji słownikowych. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) „nazwa” oznacza „wyraz albo połączenie wyrazowe oznaczające kogoś lub coś”, zaś nazwa jednostkowa – nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Paragon fiskalny spełnia bowiem określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną – co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wtedy, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.

Nazwy, uwzględniające „jednoznaczne” identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazwy towarów i usług), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru lub usługi jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, przy czym należy pamiętać, iż przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich płatnik został zobligowany do rejestrowania obrotu. Płatnik jest zobligowany na paragonie opisać wykonane świadczenie, podać jego nazwę, tak aby do użytej nazwy możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i by użyta nazwa była co do istoty zgodna z będącym przedmiotem obrotu świadczeniem. Równocześnie nazwa świadczenia na paragonie musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jakie świadczenie zostało zakupione. Jedynie taki sposób rejestrowania sprzedaży skutecznie zagwarantuje konsumentowi prawo do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez klienta czynności, dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawienia dowodu potwierdzającego jej wykonanie.

Płatnik winien bowiem wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby – z jednej strony – pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowości rozliczenia podatku, a z drugiej – zapewniały konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów.

W tym miejscu trzeba stwierdzić, iż im szerszy jest wybór towarów lub usług w danej grupie, to wymaga on bardziej szczegółowego określenia nazwy towaru lub usługi w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Teraz trzeba pokazać, iż to płatnik decyduje, w jaki sposób dobierze nazwę towaru lub usługi, tak by jego klient mógł jednoznacznie zidentyfikować przedmiot nabytego świadczenia, a sposób jednoznacznego identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem, jaki podatnik oferuje.

Istotny jest również fakt, że obowiązujące w tym zakresie przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Trzeba także stwierdzić, iż płatnicy świadczący usługi (dokonujący szeregu czynności składających się na świadczenie) mogą przy określaniu nazwy usługi (towaru) wykorzystywać nazewnictwo stosowane przez siebie przy tworzeniu zasad odpłatności (cennika usług).

Zważywszy, że rejestrowanie poprzez kasy fiskalne i drukarki fiskalne podlega dany towar lub usługa, którą – w przypadku dokonywanych usług rehabilitacyjnych – jest pewne świadczenie finalne składające się z wielu czynności, nie ma konieczności i uzasadnienia wyliczania wszystkich jego elementów składowych.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że stosowanie na paragonach fiskalnych wskazanej we wniosku nazwy świadczenia, tj. „rehabilitacja” – w ocenie tutejszego organu – spełnia warunek określony w § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. Tak skonstruowana nazwa świadczenia daje możliwość jego identyfikacji, a co za tym idzie, nie ma konieczności wyliczania wszystkich elementów składowych – zarówno czynności czy urządzeń wykorzystywanych przy wykonywaniu danej usługi.

Trzeba stwierdzić, iż stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy świadczenia są oferowane po różnych cenach, przy założeniu, że do danej kategorii dokonywanych świadczeń nie mają zastosowania odrębne zasady opodatkowania (zwolnienie od podatku bądź opodatkowanie według właściwych stawek).

Zaznaczyć jednak trzeba, że opisane wyżej reguły tyczące się stosowania nazewnictwa spełniającego wymóg jednoznacznego identyfikowania towarów i usług, nie wykluczają stosowania przez płatników  nazewnictwa zapewniającego bardziej szczegółowe rozróżnienie towarów i usług. Stosowanie jednak na tyle rozbudowanego nazewnictwa (obejmującego, w przypadku usługi takiego jak „rehabilitacja” wskazań dotyczących rodzaju poszczególnych elementów składowych usługi) ma dla podatników, zważywszy na treść § 8 ust. 2 zdanie 2 w zw. z ust. 1 pkt 6, charakter fakultatywny.

Teraz trzeba zaznaczyć, że to osoba wnioskująca decyduje, w jaki sposób dobierze nazwę towaru lub usługi, tak by jego klient mógł jednoznacznie zidentyfikować przedmiot nabytego świadczenia, a sposób jednoznacznego identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z usługami, jakie podatnik oferuje.

W związku z powyższym, osoba wnioskująca ma prawo stosować nazwę „rehabilitacja” na paragonach fiskalnych, bez szczegółowego opisywania poszczególnych czynności czy urządzeń wykorzystywanych przy wykonywaniu danej usługi.

W końcu pokazać należy na zapis § 37 rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363), zgodnie z którym, do dnia 30 września 2013 r. podatnicy mogli prowadzić ewidencję oraz zapewnić spełnienie warunków używania kas zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy obowiązującymi na dzień 31 marca 2013 r.

Dlatego rozporządzenie to tylko pokazuje, iż z upływem 30 września 2013 r. płatnicy są zobligowani w pełni realizować przewidziany w przepisie wymóg wskazywania nazwy, która pozwoli na jednoznaczną identyfikację towaru lub usługi. Nie oznacza to jednak, że wcześniej akceptowane było prowadzenie ewidencji i stosowanie nazewnictwa bazującego, np. na grupach towarowych (grupach usług) w sposób niepozwalający na jednoznaczną identyfikację sprzedawanych towarów lub świadczonych usług.

Interpretacja tyczy się zaistniałego stanu faktycznego zaprezentowanego przez osobę wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

fiskalne

kasy

kasa fiskalna