Nazwa na paragonie - odzież używana

ZAPREZENTOWANA INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

W myśl art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów oznajmia, iż stanowisko osoby wnioskującej, zaprezentowane we wniosku z 7 października 2012 r. (data wpływu 28 października 2013 r.), uzupełnionym pismem z 10 grudnia 2013 r. (data wpływu 13 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych jest:

1. prawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych odzieży używanej sprzedawanej na kilogramy;
2. nieprawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych towarów posortowanych, wycenionych za każdą sztukę.

PRZEDSTAWIONE UZASADNIENIE

W przedmiotowym wniosku przedłożono taki stan faktyczny:

Działalność gospodarcza osoby wnioskującej polega na zakupie odzieży używanej za granicą (jednorazowo kilkanaście ton), odzież ta następnie częściowo jest sprzedawana w hurtowni osoby wnioskującej  odbiorcom krajowym i zagranicznym.

Towar jest zakupiony jako „odzież używana” na kilogramy. Do sprzedaży towaru jest ustalana jedna cena dla danej dostawy. Przez kasy fiskalne w hurtowni towar jest zapisany także pod nazwą „odzież używana”, sprzedawany jest na kilogramy.

Reszta zakupionego towaru jest sortowana i wyceniana jednostkowo, a następnej kolejności sprzedawana w sklepach osoby wnioskującej, według ceny za sztukę. W kasach fiskalnych towar jest zakodowany pod nazwą „odzież używana”.

W uzupełnieniu do wniosku osoba wnioskująca objaśniła, iż w ramach realizowanej działalności gospodarczej kupuje towar jednorazowo około 20 ton niesortowanej odzieży pochodzącej ze zbiórek w Wielkiej Brytanii i uzyskuje fakturę z opisem towaru, jako odzież używana. W towarze jako odzież używana znajdują się oprócz odzieży, wszystkie przedmioty pochodzące z gospodarstwa domowego, które ktoś wyrzucił. Osoba wnioskująca realizuje sprzedaż tych towarów w swojej hurtowni i w kilku swoich sklepach.

W hurtowni osoba wnioskująca sprzedaje zakupiony towar w ilościach hurtowych niesortowany w opakowaniach takich jak zakupił, tylko osobom prowadzącym działalność gospodarczą, tj. właścicielom hurtowni i sklepów i wystawia faktury z takim samym opisem jak zakupił, tj. odzież używana, ponieważ nie wie jaki asortyment i w jakich ilościach się w tych opakowaniach znajduje.

W swoich sklepach osoba wnioskująca sprzedaje towar posortowany, wyceniony za każdą sztukę na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. W każdym sklepie znajduje się kasa fiskalna, poprzez którą rejestruje się całą sprzedaż jako „odzież używana”.

Asortyment pod nazwą „odzież używana” to głównie odzież, także prawie wszystkie towary znajdujące się na rynku o małych a czasem średnich gabarytach. Przy tak ogromnym asortymencie (na pewno kilka tysięcy pozycji) osoba wnioskująca nie wyobraża sobie zakodowania z dodatkowym dookreśleniem w kasie fiskalnej każdego rodzaju artykułu, tym bardziej że czasami zdarzają się artykuły, które wystąpią tylko jednorazowo. Niestety osoba wnioskująca musiałaby wymienić wszystkie kasy fiskalne, gdyż żadna nie ma takiej pamięci.

Ponadto osoba wnioskująca nie wyobraża sobie rejestrowania przez kasy fiskalne i drukarki fiskalne tych towarów przez kasjerki z uwagi na tak ogromną ilość, często towaru zdekompletowanego, będącego czasami tylko częściami składowymi.

Wniosek o interpretację osoba wnioskująca przedłożyła celem uzyskania od kompetentnych organów odpowiedzi, ponieważ sama nie jest w stanie rozwiązać tego problemu, bo nie wie jakby to miało wyglądać w praktyce w dość specyficznym rodzaju działalności jaki prowadzi.

Dla osoby wnioskującej najkorzystniejszym rozwiązaniem byłoby wyodrębnienie, tylko w sprzedaży detalicznej, np. odzież używana, obuwie, zabawki, inne. Pod kategorią inne byłby asortyment taki jak: sprzęt AGD, RTV, drobne meble, obrazy, ozdoby, urządzenia biurowe, sprzęt oświetleniowy, wyposażenie łazienek, kosmetyki, środki czystości, biżuteria, zegarki, pościele, zasłony, koce, poduszki, kołdry, wazony, figurki, rzeźby, ozdoby, doniczki, akcesoria do samochodów , narzędzia, akcesoria komputerowe, szkło, porcelana, zastawy stołowe, sztućce, aparaty telefoniczne i wiele innych przedmiotów, które nie jest w stanie wymienić, a czasami nawet bardzo trudno nazwać, bo nie wie tak naprawdę co to jest i do czego służy. Te wszystkie przedmioty wymienione powyżej stanowią tylko około 10% całego asortymentu, który znajduje się w sklepach Wnioskodawcy.

Do chwili obecnej osoba wnioskująca rejestrowała poprzez kasy fiskalne sprzedaż pod nazwą na paragonach jako odzież używana. Cały towar osoba wnioskująca opodatkowuje stawką 23% VAT.

Osoba wnioskująca stwierdza, iż wprowadzanie dodatkowych opisów poszczególnych towarów nie ma sensu, gdyż i tak nie wie jakie ilości w poszczególnym asortymencie znajdowały się w zakupach.

Dlatego też przedłożono takie zapytanie:
 
Czy w związku z rozporządzeniem Ministra Finansów odnośnie kas fiskalnych wyżej opisany sposób dokumentowania sprzedaży na paragonie będzie prawidłowy...

Wg osoby wnioskującej:

Odnosząc się do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w temacie kas fiskalnych, osoba wnioskująca stwierdza, iż taki sposób zapisu jest prawidłowy.

Kupując „odzież używaną” na kilogramy, w której znajduje się bardzo szeroki asortyment, od bielizny, aż po odzież wierzchnią, sportową, roboczą, specjalistyczną, jak również zabawki, sprzęt AGD, RTV, akcesoria łazienkowe, chemię gospodarczą, drobne elementy wystroju wnętrz itp., Wnioskodawca nie jest w stanie rozdzielać towaru na poszczególne asortymenty, gdyż sprzedaje towar jako niesortowalny, czyli w takiej postaci w jakie został zebrany. Towar jest wyceniany w zależności od stopnia zużycia. W sprzedaży detalicznej sklepy osoby wnioskującej są również traktowane jako sklepy z odzieżą używaną, a nie sklepy wyspecjalizowane, w których sprzedaje się zarówno odzież, obuwie, jak i sprzęt AGD.

Na podstawie aktualnego stanu prawnego stanowisko osoby wnioskującej w temacie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

1. prawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych odzieży używanej sprzedawanej na wagę;
2. nieprawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych towarów posortowanych, wycenionych za każdą sztukę.

Zobowiązanie rejestrowania poprzez kasy fiskalne i drukarki fiskalnej w celu rejestrowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011 r. Dz.U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT. W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przez kasy fiskalne.

Odnosząc się do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, płatnicy realizujący rejestrację obrotu i kwot podatku należnego poprzez kasy fiskalne są zobligowani wykonywać wydruk paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Tematy tyczące się konstrukcji paragonów fiskalnych, zostały opisane w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. z 2013 r., poz. 363), zwanego dalej rozporządzeniem z 2013 r. W porównaniu z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w temacie kryteriów i warunków technicznych, pod które podlegają kasy fiskalne i drukarki fiskalne oraz warunków ich stosowania (Dz.U. Nr 212, poz. 1338, ze zm.), obowiązującym do 31 marca 2013 r., uległa doprecyzowaniu regulacja dotycząca nazwy towaru lub usługi na paragonie.

Na podstawie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia z 2013 r., paragon fiskalny winien posiadać m.in. „nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację”. Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia w temacie kas fiskalnych).

Płatnicy dla celów realizowania rejestracji poprzez kasy fiskalne, w celu zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku, powinni posługiwać się nazwami towarów lub usług, które pozwolą na ich jednoznaczną identyfikacje. Nazwa towaru lub usługi to wyraz lub połączenie wyrazowe odnoszące się do towarów lub usług będących w ofercie podatnika. Przepis § 8 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 rozporządzenia z 2013 r. obliguje do wyznaczenia takiej nazwy towaru lub usługi, która pozwoli na oznaczenie przedmiotu transakcji w sposób niebudzący wątpliwości, co do rodzaju towaru lub usługi. Jednocześnie należy podkreślić, że przepis ten nie obliguje do stosowania nazw szczegółowych dotyczących pojedynczych przedmiotów danego rodzaju lub poszczególnych cech danego towaru lub usługi.

Na podstawie § 2 pkt 1 rozporządzenia z 2013 r. paragon fiskalny jest dokumentem fiskalnym. Dokument ten spełnia określone funkcje m.in. kontrolną, ochronną, informacyjną – co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem, jak i organów podatkowych. Realizacja ww. funkcji jest możliwa jednak wtedy, gdy dokument ten zawiera wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia z 2013 r.

Nazwy pozwalające na jednoznaczne identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazwy towaru i usługi), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru lub usługi jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Płatnik winien użyć oznaczenia nazw towarów i usług do oferowanego asortymentu tak, aby do użytej nazwy towaru i usługi możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku i aby użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem i usługą, przy czym wprowadzony w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia z 2013 r. wymóg „jednoznaczności” wyłącza możliwość stosowania nazw grup towarów. Oznacza to, że podatnik stosujący nazewnictwo spełniające wymóg „jednoznaczności”, o którym mowa w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia, zamiast posługiwać się określeniami właściwymi dla nazwy grupowania, powinien stosować nazwy konkretnych towarów.

Jak wskazano wyżej sposób „jednoznacznego” identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem towarów i usług, jakie podatnik oferuje.

Równocześnie odnosząc się do interpretacji § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących należy mieć na uwadze stosowne przepisy zawarte w Rozdziale 5. Zgodnie z § 35 rozporządzenia w sprawie kas fiskalnych podatnicy użytkujący kasy, które zostały nabyte w okresie ważności:

1. decyzji ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanej na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem wejścia w życie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, pod które winny podlegać kasy fiskalne i drukarki fiskalne oraz warunków ich stosowania;
2. potwierdzenia, o którym mowa w art. 111 ust. 6b ustawy, wydanego po dniu 1 września 2011 r.
–mogą je nadal stosować do prowadzenia ewidencji po upływie tego okresu, pod warunkiem że kasy te zapewniają prawidłowość rozliczeń podatnika.

Na podstawie § 36 rozporządzenia w temacie kas fiskalnych płatnicy użytkujący kasy, o których mowa w § 35 tego rozporządzenia oraz art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 18 marca 2011r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz.U. Nr 64, poz. 332), nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań określonych w rozdziale 2 (rozdział ten obejmuje m.in. § 8, czyli przepis stanowiący o „jednoznacznej identyfikacji”) stosują te przepisy odpowiednio.

Odwołując się do § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w temacie kas fiskalnych stanowiącego o konieczności jednoznacznej identyfikacji towarów i usług należy mieć na uwadze § 36 tego rozporządzenia, gdyż na mocy tego przepisu, przepis o jednoznacznej identyfikacji towarów i usług podatnicy użytkujący kasy nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań w nim określonych stosują odpowiednio (tzn. stosują przepis § 8 ust. 1 pkt 6 z uwzględnieniem możliwości technicznych kasy).

Z łącznej analizy przepisów wynika zatem, że stosowana przez podatnika kasa rejestrująca (system kasowy) i jej możliwości techniczne (w kontekście prowadzonej przez podatnika działalności, w szczególności jej zakresu) mogą mieć istotny wpływ na wymagania, co do sposobu identyfikacji towarów i usług, w tym znaczeniu, że brak możliwości technicznych będzie skutkować mniej szczegółowym prowadzeniem identyfikacji (tj. dostosowanym do możliwości kasy).

Dlatego też trzeba podkreślić, iż w praktyce płatnicy dysponują różnymi urządzeniami fiskalnymi np. drukarkami fiskalnymi, jak też kasami rejestrującymi o nieskomplikowanej konstrukcji i o znacznie ograniczonych możliwościach technicznych.

W wypadku płatników stosujących prostsze modele kas fiskalnych w niektórych rodzajach działalności (gdzie np. występuje duża gama oferowanych towarów, częste rotacje towarów itp.) konieczność „odpowiedniego” stosowania ww. przepisu § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących (tj. dostosowanego do możliwości) może się pojawić.

Wypadek ten może mieć miejsce, np. w sytuacji, gdy asortyment towarów u danego podatnika jest większy niż liczba dostępnych pozycji w bazie towarowej kasy rejestrującej, którą podatnik wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej. W takiej sytuacji podatnik stosuje przepis dotyczący jednoznacznego identyfikowania towarów odpowiednio, co oznacza, że dostosowuje stosowane przez siebie nazewnictwo do liczby dostępnych pozycji w bazie towarowej kasy fiskalnej.

|Jednak teraz trzeba zaznaczyć, iż to płatnik decyduje, w jaki sposób dobierze nazwę towaru lub usługi, tak by jego klient mógł jednoznacznie zidentyfikować przedmiot nabytego świadczenia, a sposób jednoznacznego identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem, jaki podatnik oferuje. Istotny jest również fakt, że obowiązujące w tym zakresie przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Z opisu tematu wynika, że przedmiotem działalności osoby wnioskującej sprzedaż towarów pod nazwą „odzież używana” na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

W towarze jako odzież używana znajdują się oprócz odzieży, wszystkie przedmioty pochodzące z gospodarstwa domowego.

Wg osoby wnioskującej najkorzystniejszym rozwiązaniem byłoby wyodrębnienie, tylko w sprzedaży detalicznej, np. odzież używana, obuwie, zabawki, inne. Pod kategorią inne byłby asortyment taki jak: sprzęt AGD, RTV, drobne meble, obrazy, ozdoby, urządzenia biurowe, sprzęt oświetleniowy, wyposażenie łazienek, kosmetyki, środki czystości, biżuteria, zegarki, pościele, zasłony, koce, poduszki, kołdry, wazony, figurki, rzeźby, ozdoby, doniczki, akcesoria do samochodów, narzędzia, akcesoria komputerowe, szkło, porcelana, zastawy stołowe, sztućce, aparaty telefoniczne i wiele innych przedmiotów.

Do dnia obecnego osoba wnioskująca rejestruje sprzedaż na paragonach jako odzież używana.

Zapytania osoby wnioskującej tyczą się poprawności przyjętego sposobu dokumentowania na paragonie sprzedaży detalicznej, w świetle przepisów rozporządzenia Ministra Finansów.

Z przywołanych poprzednio zapisów wynika, iż to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. Znaczy to, iż płatnik winien drukować paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikacje prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów. Klient powinien mieć możliwość weryfikacji, czy cena deklarowana przez sprzedawcę jest taka sama jak cena wyszczególniona na paragonie. Płatnik winien zadbać o takie zaprogramowanie kasy fiskalnej, aby konsument otrzymywał paragony z konkretnymi nazwami jednostkowymi towarów lub usług, pozwalającymi na ich jednoznaczną identyfikację.

Podkreślic trzeba, iż sprzedaż odzieży używanej na wagę, czyli w kilogramach jest swoistą sprzedażą, bowiem z założenia nie jest to sprzedaż określonego asortymentu odzieży, lecz wszystkich rodzajów odzieży. Specyfika tej sprzedaży polega więc na tym, że cena nie jest zależna od asortymentu i w tej grupie może znaleźć się każdy rodzaj odzieży. Można zatem uznać, że odzież używana sprzedawana w kilogramach jest określoną kategorią towarów. W świetle powyższego, dla towarów z tej kategorii można zastosować jedną nazwę. Zatem w przypadku sprzedaży odzieży używanej na wagę (w kilogramach) w sytuacji, gdy nie występuje zróżnicowanie cenowe pomiędzy konkretnymi sztukami odzieży używanej, tj. ustalana jest jedna cena za kilogram bez względu na rodzaj nabywanego towaru uznać należy, że przyjęcie nazwy „odzież używana” jest prawidłowe, jako że uszczegółowienie na rodzaj i nazwę rodzajową nabywanej sztuki odzieży nie ma wpływu na ustalenie stawki VAT oraz wysokości podstawy opodatkowania.

Trzeba w tym momencie zaznaczyć, iż w myśl wyżej odanych zapisów doprecyzowania wymaga nazwa w postaci „odzież używana” w przypadku sprzedaży odzieży używanej posortowanej, wycenionej za każdą sztukę. W przypadku tej sprzedaży, samo oznaczenie na paragonie „odzież używana” w żaden sposób nie identyfikuje towaru zakupionego przez klienta. Nie jest to już bowiem sprzedaż odzieży z kategorii „odzież używana” na kilogramy, a tym samym konieczna jest bardziej precyzyjna nazwa, która pozwoli klientowi na jednoznaczne określenie kupionego produktu. W tej sytuacji konsument dokonuje zakupu konkretnej wycenionej części garderoby. Tym samym nazwa towaru na paragonie fiskalnym zawierająca tylko sformułowanie treści „odzież używana” bez podania jakiego towaru dotyczy, nie jest wystarczająca dla dokładnego określenia wymogu postawionego przez powołany przepis dotyczący jednoznacznej identyfikacji towaru. Podobnie każdy artykuł z innego asortymentu niż odzież używana, powinien posiadać swój desygnat, bowiem uwidocznienie na paragonie fiskalnym nazwy towaru określającej grupę towarową, np. „odzież używana” dla wszystkich artykułów oraz „inne”, bez podziału na nazwy poszczególnych podgrup – gatunków towarów, nie pozwala na jednoznaczne i precyzyjne zidentyfikowanie sprzedawanych towarów.

Osoba wnioskująca winna więc użyć oznaczenia nazw towarów do oferowanego asortymentu nie tylko tak, aby do użytej nazwy towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku, ale również mając na uwadze, aby użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem, przy czym wprowadzony w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia z 2013 r. wymóg „jednoznaczności” wyłącza możliwość stosowania nazw grup towarów. Znaczy to, iż płatnik stosujący nazewnictwo spełniające wymóg „jednoznaczności”, o którym mowa w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia, zamiast posługiwać się takimi określeniami (właściwymi dla nazwy określonych grup towarów) jak odzież używana, powinien stosować nazwy konkretnych części garderoby.

Osoba wnioskująca posiada w takim wypadku obowiązek oddzielnie identyfikować rodzaj sprzedawanego towaru i na paragonie umieścić jego nazwę umożliwiającą nabywcy kontrolę dokonanych zakupów, np. poprzez uszczegółowienie nazwy. Odzież używana sprzedawana na wagę musi mieć inne oznaczenie niż odzież używana sprzedawana na sztuki, a w obrębie grupy odzieży używanej sprzedawanej na sztuki odrębnie należy wyróżnić nazwy towarów (odzieży używanej) w zależności od asortymentu.

Nie da się uznać za wystarczające umieszczenie nazwy towaru we wskazany przez osobę wnioskującą sposób „inne”. Z tak podanej informacji odnoszącej się do nazwy towaru nie można wywieść, jaki konkretnie towar jest przedmiotem sprzedaży. W świetle powyższych ustaleń, dla sprzedawanych przez osobę wnioskującą towarów nie można zastosować jednej nazwy „inne”, lecz nazwy konkretnych towarów.

Zwracając uwagę na opis sprawy, jak również powołane zapisy prawa podatkowego stwierdzić trzeba, iż stanowisko osoby wnioskującej w temacie sposobu oznaczania sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych jest:

1. prawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych odzieży używanej sprzedawanej na wagę;
2. nieprawidłowe w części dotyczącej sposobu oznaczania na paragonach fiskalnych towarów posortowanych, wycenionych za każdą sztukę.

Interpretacja tyczy się aktualnego stanu faktycznego zaprezentowanego przez osobę wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

kasy fiskalne

fiskalne

kasy