Zakup samochodów od prywatnych osób fizycznych w kraju
Wśród wielu opcji pozyskania samochodu używanego w celu dalszej odsprzedaży istnieje możliwość nabycia towaru od prywatnej osoby. Do przeprowadzenia transakcji stosuje się przepisy art. 155 § 1 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: kc), zgodnie z którym umowa sprzedaży zobowiązuje do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Zgodnie zaś z art. 535 kc przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Zatem z chwilą zawarcia umowy kupna-sprzedaży oraz dokonania zapłaty kontrahentowi ustalonej ceny podatnik staje się właścicielem przedmiotowego samochodu.
Podatnik występuje w roli kupującego, który nabywa za określoną cenę samochód. Z uwagi na fakt, że samochód jest przeznaczony do dalszej odsprzedaży, spełniona została definicja towaru handlowego. Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (dalej: rozporządzenia kpir) przez towary handlowe rozumie się wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym. Zatem zakup samochodu winien być ujęty w kolumnie 10. kpir ?Zakup towarów handlowych i materiałów wg cen zakupu?. Podstawą wpisu jest oryginał zawartej ze sprzedającym umowy kupna-sprzedaży. Zakup należy ewidencjonować pod datą zawarcia umowy.
Dodatkowym wydatkiem w przypadku nabycia samochodu od osoby fizycznej jest podatek od czynności cywilnoprawnych. Na nabywcy ciąży obowiązek jego obliczenia oraz uiszczenia. Wynika to z zapisów art. 1 ust. 1 pkt 1a Ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej: pcc), które stanowią, że podatkowi podlega czynność cywilnoprawna, jaką jest umowy sprzedaży rzeczy. Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o pcc, obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym. Zaś obowiązek zapłaty podatku, zgodnie z art. 5 ust. 1, ciąży na podatnikach tego podatku. Podatek pobiera się w wysokości 2 proc. wartości rynkowej rzeczy. Stanowią o tym art. 6 ust. 1 pkt 1c i art. 7 ust. pkt 1a ustawy o pcc. W związku z faktem, że podatnik jako nabywca ponosi wydatek w postaci uiszczenia podatku pcc, stanowi on podatkowy koszt uzyskania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. ?Jeżeli w związku z dokonaniem zakupu samochodu, na podstawie odrębnych przepisów, podatnik zobowiązany jest do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych, wydatek ten, jako ściśle związany z nabyciem towaru handlowego i w konsekwencji poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, także stanowi koszt uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej w kwocie rzeczywiście uiszczonej ? tj. obliczony od zadeklarowanej dla celu podatku od czynności cywilnoprawnych? ? tak stwierdził dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 24 stycznia 2008 r., sygn. IBPB1/415-32/08/KB/KAN-1715/10/07/KAN-3141/12/07.
Uiszczenie podatku pcc jest zatem obowiązkiem podatnika i na nim ciąży, dlatego też należy ten wydatek zaewidencjonować w kpir. Z uwagi na fakt, że § 3 ust. 1 pkt 2 ściśle wymienia, jakie elementy należy zaliczyć do ceny zakupu, i wśród nich nie ma wymienionego podatku pcc, należy ten wydatek zaksięgować w kolumnie 13. kpir ?Pozostałe wydatki?. Definiując pojęcie ?cena zakupu?, ustawodawca nie posłużył się zwrotem: ?w szczególności?, zatem nie można ww. definicji traktować w sposób rozszerzający. Pcc należy potraktować jako pozostały wydatek związany z prowadzeniem przedsiębiorstwa w zakresie autohandlu.
W myśl przepisu art. 22 ust. 6b Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT) za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, którzy prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.
W przypadku podatku pcc podatnik będzie dysponował dwoma dokumentami: deklaracją dla podatku od czynności cywilnoprawnych, którą musi złożyć w terminie 14 dni od powstania obowiązku podatkowego, oraz dowodem wpłaty tegoż podatku, który musi być uiszczony w ww. terminie. Deklaracja PCC-3 ?Deklaracja w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych? zawiera wszystkie niezbędne dane wymagane w przepisach rozporządzenia kpir, aby mogła być uznana za dowód księgowy. Określa bowiem nazwę i adres organu skarbowego oraz dane podatnika ? zatem wskazuje strony uczestniczące w operacji gospodarczej. Zawiera też datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, bowiem w PCC-3 wypełnia się pola: ?data wypełnienia? oraz ?data dokonania czynności?. Ponadto z reguły podatnik też posiada na kopii deklaracji pieczęć wpływu do urzędu skarbowego. Deklaracja szczegółowo określa przedmiot operacji gospodarczej (przedmiot opodatkowania), jego wartość oraz ilościowe określenie (podstawę opodatkowania, stawkę podatku oraz obliczenie należnego podatku, kwotę podatku do zapłaty). Ponadto opatrzona jest podpisem podatnika oraz parafką pracownika organu. Moim zdaniem wszystkie te dane spełniają potrzeby regulacji § 13 ust. 5 rozporządzenia kpir i deklaracja PCC może być uznana za dowód księgowy. Ewidencjonując ten dokument, w kolumnie 3. ?Numer dowodu księgowego? należy zastosować zapis umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie ? zatem można zastosować skrót ?deklaracja PCC z dnia ???. Dodatkowe podpięcie dowodu wpłaty podatku pod deklarację będzie optymalnym rozwiązaniem. Ewentualnie można wystawić na podstawie dowodu wpłaty dowód księgowy zawierający wszystkie dane wymagane § 13 ust. 5 i zaksięgować koszt na jego podstawie, dodając jako załącznik kopię deklaracji PCC. Byłoby to rozwiązanie odwrotne do ww., niemniej również prawidłowe, zatem nie powinno budzić zastrzeżeń organu.
Sprzedaż samochodów w ramach umowy komisu
Umowa komisu i podstawa opodatkowania ustalana przy jej stosowaniu są odmiennie pojmowane dla potrzeb podatku od towarów i usług oraz w podatku dochodowym.
Wynikiem tego zapisy w kpir nie wykazują żadnej analogii w stosunku do zapisów w rejestrach VAT.
Przede wszystkim, zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne wykonujące działalność gospodarczą są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy. Przepisy rozporządzenia kpir w § 2 ust. 1 wymagają, by księga była prowadzona wg wzoru ustalonego w przepisach rozporządzenia kpir.
Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o PIT za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek VAT. Przepisy ustawy o PIT nie zawierają definicji ani nie regulują zasad rozliczania komisu.
W przypadku gdy podatnik prowadzi działalność gospodarczą polegającą na przyjmowaniu w komis samochodów od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, należy odnieść się do regulacji prawnych zawartych w art. 765-773 kc. W myśl art. 765 kc przez umowę komisu przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizja) w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie (komitenta), lecz w imieniu własnym.
Komitent zaś za usługę zobowiązuje się do zapłaty wynagrodzenia pieniężnego w formie prowizji. Zatem umowa reguluje, że komisant będzie świadczył na rzecz komitenta usługę komisową, będąc sprzedawcą tej usługi. Kc wskazuje, że przyjęty w celu dalszej odsprzedaży przez komisanta od komitenta towar jest własnością komitenta aż do czasu sprzedaży go finalnemu nabywcy. Można zatem powiedzieć, jak zauważył to w postanowieniu z dnia 23 listopada 2005 r. Urząd Skarbowy Wrocław-Fabryczna, sygn. 415/1/95-91/05, że: ?działalność komisowa jest szczególnym rodzajem pośrednictwa?. Cechą charakterystyczną tej usługi jest to, że komisant występuje wobec osób trzecich w imieniu własnym. Wobec powyższego komisant jest wobec osób trzecich zawsze stroną, tj. kupującym lub sprzedającym rzecz, i zależnie od rodzaju umowy nabywa lub zbywa rzecz.
Odnosząc powyższe do zasad księgowania transakcji przyjęcia w komis oraz sprzedaży samochodu przez komisanta w kpir, należy zauważyć, że samo zawarcie umowy komisu i przyjęcie samochodu nie będzie wiązało się z poniesieniem podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Wynika to z faktu, że komisant nie ponosi żadnych faktycznych i realnych wydatków związanych z ekspozycją towarów w jego komisie. Nie następuje tu faktycznie nabycie towarów od komitenta. Zatem przyjęcie samochodu w komis nie będzie podlegało wpisowi do podatkowej księgi przychodów i rozchodów ze skutkiem mającym wpływ dla podstawy opodatkowania.
Moim zdaniem warto jednak takie zdarzenie wykazać w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w kolumnie 15., która jest wolna, lub w kolumnie 16. ?Uwagi?. Sam fakt zawarcia w księdze zapisu o przyjęciu samochodu w komis, ze wskazaniem daty zawarcia umowy, jej numeru oraz danych komitenta, a także adnotacjami, np. co do wartości ustalonej prowizji czy wskazania marki samochodu, daje podatnikowi przejrzystość i chronologię we wprowadzanych zapisach. W przypadku wprowadzenia do kpir w późniejszym czasie przychodu w postaci uzyskanej prowizji podatnik będzie mógł z łatwością powiązać sprzedaż z uprzednio zawartą umową komisu. Taki sposób postępowania jest tym bardziej zasadny, że ani przepisy ustawy o PIT, ani przepisy rozporządzenia kpir nie zawierają wymogu prowadzenia dodatkowej ewidencji przyjęcia w komis towaru i jego sprzedaży.
Wskazany powyżej sposób postępowania z rozliczeniem w kpir transakcji przeprowadzonych w ramach komisu jest poparty interpretacjami organów podatkowych, np. Urzędu Skarbowego w Lublinie w piśmie z dnia 16 września 2005 r., sygn. PDI-415/1/100/WŁ/18/05.
Czynności komisanta ? zakup lub sprzedaż ? wobec osoby trzeciej są podjęte zawsze na rachunek komitenta. Komisant po dokonaniu sprzedaży lub zakupu we własnym imieniu jest obowiązany przenieść na komitenta prawa lub korzyści majątkowe uzyskane od osoby trzeciej. Z drugiej strony za wykonaną usługę, tzn. taką, która doszła do skutku i została finalizowana, komisantowi należy się wynagrodzenie. Stanowi o tym art. 772 § 1 kc w treści stanowiący, że komisant nabywa roszczenie o zapłatę prowizji z chwilą, gdy komitent otrzymał rzecz albo cenę. Jeżeli umowa ma być wykonywana częściami, komisant nabywa roszczenie o prowizję w miarę wykonywania umowy. Warto wiedzieć, że zgodnie z § 2 wskazanego art. komisant może żądać prowizji także wtedy, gdy umowa nie została wykonana z przyczyn dotyczących komitenta.
Ustalona prowizja stanowi dla komisanta przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Prowizję w wartości netto za wykonaną usługę pośrednictwa należy ewidencjonować w kolumnie 7. kpir ?Wartość sprzedanych towarów i usług?.
Potwierdza to stanowisko Urzędu Skarbowego w Ropczycach z dnia 6 czerwca 2005 r., sygn. US.PDOF/415/7-2/05.
Ewidencjonowanie przychodów Sposób ustalania oraz ewidencja przychodów w firmie zajmującej się autohandlem będą pośrednio powiązane ze sposobem rozliczania podatku VAT. Przypomnijmy, że czynni podatnicy podatku VAT zajmujący się obrotem towarami używanymi mają do wyboru dwie formy opodatkowania podatkiem VAT:
na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT),
? wg szczególnych procedur w zakresie dostawy towarów używanych, czyli opodatkowanie marży zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT.
W przypadku autohandlu bardziej popularną formą opodatkowania jest opodatkowanie marży. Szczególne wymogi związane ze stosowanie tej procedury w podatku VAT, tj. zasady ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej, wystawianie faktury sprzedaży w wartości brutto, prowadzenie dodatkowej ewidencji dla potrzeb ustalenia marży, mają swoje konsekwencje w podatku dochodowym. Podstawowe pytanie brzmi: co jest podstawą opodatkowania w przypadku stosowania tego szczególnego sposobu rozliczania w podatku VAT? Otóż w myśl cytowanego art. 14 ust. 1 ustawy o PIT za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne pomniejszone o należny podatek od towarów i usług. Zatem podstawą jest kwota należna od nabywcy samochodu po potrąceniu należnego podatku VAT. Innymi słowy, gdy podatek VAT obliczany jest tylko od wartości marży netto sprzedawcy, to do podatku dochodowego należy potrącić podatek należny właśnie od ustalonej marży. Zróżnicowanie pojęcia kwoty należnej w podatku dochodowym oraz pojęcia całkowitej kwoty, którą ma zapłacić nabywca towaru w podatku VAT, prowadzi do tego, że kwota marży (wynikająca z prowadzonej ewidencji dla potrzeb podatku VAT) nie jest jednoznaczna z przychodem w rozumieniu ustawy o PIT. Nie jest możliwe ewidencjonowanie w kpir wyłącznie marży.
W praktyce wiąże się to z dodatkowymi obliczeniami. Podatnik bowiem jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT marża, na której zgodnie z art. 120 ust. 16 ustawy o VAT nie może oddzielnie wykazywać kwoty należnego podatku VAT ani wartości prowizji. Zatem sprzedawca dysponuje kopią faktury w wartości brutto, która obejmuje cenę towaru, wartość netto marży, podatek VAT od marży ? niemniej wielkości tych elementów nie są znane.
Dlatego też dla celów ewidencjonowania przychodu netto w kpir niezbędne staje się posłużenie dodatkową ewidencją prowadzoną dla celów podatku VAT. Zgodnie z art. 120 ust. 15 ustawy o VAT ewidencja taka musi zawierać w szczególności kwoty nabycia towarów, niezbędne do określenia kwoty marży. W ogólnie dostępnych drukach takiej ewidencji zawarte są pola określające: wartość nabycia brutto (np. 26 000 zł) oraz wartość sprzedaży brutto (27 500 zł). Na wartość sprzedaży brutto składają się: łączna wartość nabycia (26 000 zł) oraz wartość brutto marży (1500 zł), wartość netto marży (1 229,51 zł) oraz podatek VAT od marży (270,49 zł). Na fakturze sprzedaży widnieje wartość 27 500 zł. W celu zaewidencjonowania przychodu należnego podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT podatnik winien od wartości sprzedaży brutto (27 000 zł) odjąć kwotę podatku od marży (270,49 zł). Zaewidencjonowaniu w kpir podlega kwota 27 229,51 zł.
Powyższe potwierdza stanowisko Urzędu Skarbowego Warszawa-Mokotów z dnia 30 maja 2007 w piśmie o sygn. 1433/GF/415-34/07/KB, gdzie czytamy: ?przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej jest kwota należna z tytułu świadczonych usług handlu towarami używanymi, pomniejszona o podatek od towarów i usług?.
Zapisy dotyczące przychodów ze sprzedaży winny być dokonywane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów na podstawie prawidłowych dowodów księgowych pomniejszone, zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o PIT, o należny (wyliczony od marży) podatek od towarów i usług.
Zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 1 podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są faktury VAT, w tym w szczególności faktury VAT marża odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach. Przepis ten dopełnia regulacja § 19 ust. 1 rozporządzenia pkpir, gdzie mowa jest, że zapisy w księdze dotyczące przychodów ze sprzedaży wyrobów, towarów handlowych i usług są dokonywane na podstawie wystawionych faktur. Zatem podstawą wpisu będzie wystawiona faktura VAT marża.
Przepisy nie wskazują podatnikowi sposobu dokonania rozliczenia, innymi słowy nie ma w tym zakresie szczególnych warunków. Można wobec powyższego do faktury sprzedaży podpiąć np. kserokopię ewidencji dla potrzeb VAT, z której wynika wartość prowizji. Na dowodzie księgowym można odnotować, że podstawą opodatkowania jest wykazana kwota brutto pomniejszona o należny VAT stosownie do treści art. 14 ust. 1. ustawy o PIT.
Zgodnie z § 19 ust. 2 zapisów dotyczących sprzedaży należy dokonywać jeden raz dziennie po zakończeniu dnia, nie później niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym. Podatnik może też dokonać wpisu dotyczącego sprzedaży jednym wpisem wynikającym z dziennego zestawienia faktur sprzedaży. Zestawienie sprzedaży można sporządzić, gdy podatnik w danym dniu wystawia wiele faktur.
Większość przedsiębiorstw mających w swoim zakresie działalności autohandel ewidencjonuje sprzedaż za pomocą kasy rejestrującej. Przede wszystkim jest to wynikiem tego, że klientami firmy są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, a z uwagi na wartość asortymentu również i ustawowe progi uprawniające do zwolnienia przeważnie zostają przekroczone. Jeżeli sprzedaż jest ewidencjonowana na kasie, wówczas zgodnie z § 20 ust. 1 kpir wpisy do księgi dotyczące sprzedaży dokonywane są na podstawie danych wynikających z raportów dobowych, skorygowanych o wartości dotyczące zwrotów towarów wynikające z odrębnych ewidencji. Podatnik może też dokonywać zapisów w księdze w oparciu o dane wynikających z miesięcznych zestawień raportów dobowych. Należy to zrobić na koniec każdego miesiąca, w terminie nie późniejszym niż do dnia 20. każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Zestawienie powinno zawierać: numer kolejny wpisu, numer unikatowy pamięci fiskalnej kasy, numery i daty raportów dobowych, wynikającą z raportów łączną kwotę należności pomniejszoną o łączną kwotę podatku i skorygowaną o wartości dotyczące zwrotów towarów wynikające z odrębnych ewidencji.
Jeżeli sprzedaż samochodu dokumentowana jest paragonem, do którego została wystawiona faktura VAT marża, wówczas zgodnie z § 20 ust. 4 rozporządzenia kpir do księgi nie wpisuje się kwot wynikających z faktur dokumentujących dokonanie sprzedaży, a sprzedaż ewidencjonuje się na podstawie paragonu. Podatnik jest obowiązany do połączenia w sposób trwały zwróconych oryginałów paragonów fiskalnych z kopiami wystawionych faktur.
Księgowanie przychodu do kpir z paragonu może być problematyczne. Przede wszystkim problemem jest samo wprowadzenie sprzedaży do pamięci fiskalnej kasy. Z uwagi na fakt, że serwisanci mają kłopot z przydzieleniem odpowiedniej stawki w kasie do ewidencjonowania sprzedaży w systemie marży, uciekają się do najprostszego sposobu. Wartość samochodu, czyli kwota nabycia, podlega wykazaniu ze stawką zwolnioną, zaś kwota prowizji netto, jako podstawa opodatkowania, 22-procentowemu podatkowi VAT. Niestety, taki sposób ewidencji jest nieprawidłowy. Potwierdza to dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 21 stycznia 2008 r. sygn. IPPP1/443-601/07-2/SM.
Przede wszystkim taki sposób ujęcia sprzedaży za pomocą kasy pozostaje w sprzeczności z przepisami Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas przez podatników. Zgodnie z § 5 pkt 5 ww. rozporządzenia podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących, u których podstawą opodatkowania jest marża, ewidencjonują na potrzeby obliczenia osiąganego przez nich obrotu oraz kwot podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników.
Jak zauważył dyrektor Izby Skarbowej w ww. piśmie: ?zaewidencjonowaniu na kasie rejestrującej podlega więc cała wartość sprzedaży towaru (kwota należna od nabywcy), tj. kwota nabycia towaru powiększona o kwotę marży?. Dyrektor izby przy tym zauważył, że przy ewidencjonowaniu obrotu za pomocą kasy rejestrującej winny być stosowane te same zasady, co do wystawiania faktur VAT marża. Zatem na kasie rejestrującej powinna być wprowadzona wartość sprzedaży brutto, czyli cała otrzymana należność. Oznacza to, że na paragonie fiskalnym nie będzie uwidoczniana kwota podatku należnego, ale powinna być ona ujęta. Aby tak ewidencjonować sprzedaż, należy wykorzystać aktualne techniczne możliwości kas. Na kasie odpowiednim literom są przydzielone odpowiednie stawki. Literom od D do G odpowiadają kolejne stawki podatkowe wprowadzone na poszczególne towary i usługi oraz zwolnienie od podatku. Dla opodatkowania dostawy towarów od marży można przyporządkować kolejną literę, np. D przypisując w tym przypadku stawkę 0 proc. Nie jest to stawka podatku VAT, lecz tzw. zero techniczne. Taki sposób ujęcia wskazuje jako prawidłowy dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w piśmie z dnia 29 lutego 2008 r., sygn. ILPP1/443-446/07-2/AI, a mianowicie: ?serwisant, programując kasę, powinien odnotować w książce serwisowej, że litera ta jest przyporządkowana do sprzedaży opodatkowanej zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT?. Za pomocą kasy ewidencjonowana jest więc wartość brutto sprzedaży.
Podatnik, dysponując tak wystawionym paragonem, powinien dla potrzeb ustalenia przychodu należnego (bez podatku VAT) posłużyć się prowadzoną dodatkowo ewidencją dla potrzeb opodatkowania marży.
Analogiczny sposób ujęcia na kasie fiskalnej powinni zastosować podatnicy, którzy sprzedają samochody na podstawie faktury VAT marża, ale w ramach umowy komisu. Z tym zastrzeżeniem, że w tym przypadku w kpir ujęciu podlega sama wartość prowizji netto. Zatem jeżeli sprzedaż jest rejestrowana na kasie, to wystawiony paragon brutto winien być skorygowany o należny podatek VAT od prowizji oraz wartość towaru przyjętego w komis.
Warto wspomnieć, że podatnik prowadzący ewidencję dla potrzeb podatku VAT, w tym również tę, która uwzględnia podział na ogólny sposób opodatkowania i opodatkowanie marży, może dokonywać zapisów w księdze na koniec miesiąca łączną kwotą wynikającą z miesięcznego zestawienia sporządzonego na podstawie danych wynikających z tej ewidencji. Uprawnienie to wynika z § 21 ust. 1 i 2 rozporządzenia pkpir. Zestawienie takie powinno zawierać co najmniej następujące dane: datę i kolejny numer zestawienia, sumę przychodów ze sprzedaży pomniejszoną o należny podatek od towarów i usług oraz o wartość towarów i usług niestanowiącą przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym i powiększoną o przychody nieobjęte obowiązkiem ewidencjonowania dla celów podatku od towarów i usług.
W przypadku zaś opodatkowania sprzedaży podatkiem VAT na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawa wpisu do księgi jest wystawiona przez podatnika kwota netto z wystawionej faktury. W takim przypadku kwota netto rozumiana jako podstawa opodatkowania w VAT jest równoznaczna z przychodami należnymi w rozumieniu ustawy o PIT. (data artykułu: 16.12.2008 , autor: Edyta Koślacz, źródło: Artykuł pochodzi z numeru 6. miesięcznika ?Ekspert Księgowy?
Treść artykułu dotyczy stanu prawnego obowiązującego w czasie, kiedy powstała oryginalna publikacja w piśmie.
